Doublures

Soms vraagt zo'n dagvoorzitter, die als de organisatoren er genoeg geld voor hebben een weinig van de sierteelt wetend bekend tv-gezicht is, van een door mij bezocht congres (of symposium of conferentie of een andere naam dragend) er wel eens om. Informeert naar het aantal kwekers, handelaren of andere ondernemers, bedoel ik. Er gaan dan meestal maar enkele handen omhoog. Want ja, ondernemers hebben doorgaans niet zoveel tijd voor die praatsessies. De bezoekers van zo'n bijeenkomst, met steevast een aangeklede borrel tot besluit, zijn vooral vertegenwoordigers van de talloze organisaties die de sierteelt inmiddels rijk is. Daar komen er steeds meer van, waardoor de versplintering toeneemt. Terwijl ik op de ene na de andere bijeenkomst het evangelie der samenwerking hoor verkondigen, scheiden in feite steeds meer clubjes zich in wezen af. Nou ja, ze vertellen dat zij het ei van Columbus hebben gevonden om dat doel nu eens echt te bereiken. Of wel: Samenwerking is noodzaak, maar dan wel via de door de nieuwe instantie gewezen weg. En ze hebben allemaal een (vaak groeiende) staf van full-timers, die met op vrijwillige basis verkregen gelden moet worden betaald. Want de tijd van de schappen is voorbij, toen iedereen in de sector verplicht bijdroeg. Ik geef toe dat bureaucratie daar dreigde, maar vermoed dat men nu aan de totale versnippering – doordat iedereen in het ontstane gat sprong - meer kwijt is, terwijl de efficiëntie afnam. Misschien moeten we eens af van doublures, denk ik soms. Maar wie ben ik…?