Dicky

Het overlijdensbericht van Dicky Zurel raakte een gevoelige snaar bij me. Zij was weduwe van Maurice Zurel, ooit de eigenaar van ‘s werelds grootste bloemenexportbedrijf.

Dicky - officieel Dora Elze Zurel-van Creveld - werd op dezelfde Joodse begraafplaats in Muiderberg begraven. Maurice maakte volgens mij de door zijn vader Sam gestichte exportzaak groot, maar daarover denkt zoon Rob anders. Na de dood van zijn vader schreef die een boek waarin hij louter zichzelf lof toezwaaide. Hij vindt dat hem, door een vals medisch rapport en als gevolg daarvan opname in de psychiatrische Valeriuskliniek, zijn koninkrijk is ontnomen door de RvC van het bedrijf. Maar hij schreef het boek pas na de dood van Maurice, dus wederhoor is onmogelijk.
De voorzitter van die RvC zei me ooit: “Wij hebben grootaandeelhouder Rob Zurel tegen directeur Rob Zurel beschermd.” Het bedrijf kwam later in een andere groep en ging teloor. Degenen die ooit voor Maurice werkten en inmiddels eigen importhuizen hadden, waren vol lof over hem. ‘Hij maakte van ons ondernemers’, zei er een. Zurel, waarvan velen zich de gouden letters op Europese wegen herinneren, later vervangen door een door mij op Robs instigatie onthuld levenloos nieuw logo, bestaat niet meer. “Mijn vader was autoritair, een perverse psychopaat”, zegt Rob. “Hij loog en bedroog, zette iedereen naar zijn hand en kende geen empathie. Hij verkocht de zaak aan mij voor miljoenen te veel, zodat ik nooit die lening kon afbetalen.’’ Toch triest als men zo over zijn vader denkt.

Johan Th. Bos
Johan Th. Bos, redacteur van de Bloemenkrant, geeft in zijn columns zijn mening over de sierteelt.